Τετάρτη 12 Μαΐου 2021

Dante Gabriel Rossetti


Dante Gabriel Rossetti, 12 Μαΐου 1828  9 Απριλίου 1882) ήταν Άγγλος ποιητής, ζωγράφος και μεταφραστής.





Ντάντε Γκάμπριελ Ροσέτι 

Γιος του Ιταλού μετανάστη ποιητή Γκάμπριελ Ροσέτι, ο Ντάντε γεννήθηκε στο Λονδίνο. Η οικογένειά του και οι φίλοι του τον φώναζαν Γκάμπριελ, αλλά στα δημοσιευμένα έργα του έβαζε πρώτο το όνομα Ντάντε, λόγω των λογοτεχνικών συσχετισμών με τον Ιταλό ποιητή Δάντη. Ήταν αδερφός της ποιήτριας Κριστίνα Ροσέτι και του κριτικού Ουίλιαμ Μάικλ Ροσέτι, και ιδρυτής της Προ-Ραφαηλιτικής Αδερφότητας, μαζί με τους Τζων Έβερετ Μίλαι και Ουίλιαμ Χόλμαν Χαντ.

Από πολύ μικρή ηλικία, έδειξε έντονο ενδιαφέρον για τη λογοτεχνία. Όπως όλα τα αδέρφια του, ήθελε να γίνει ποιητής. Ωστόσο, πιο πολύ φιλοδοξούσε να γίνει ζωγράφος, και έδειχνε ιδιαίτερη προτίμηση στην Ιταλική Μεσαιωνική τέχνη. Μαθήτευσε κοντά στον ζωγράφο Φορντ Μάντοξ Μπράουν, με τον οποίο διατήρησε στενή φιλία σε όλη του τη ζωή.

Μετά την έκθεση του πίνακα του Χόλμαν Χαντ The Eve of St. Agnes, ο Ροσέτι επιζήτησε την φιλία του Χαντ. Ο πίνακας ήταν η απεικόνιση ενός ποιήματος του τότε όχι και τόσο γνωστού ποιητή Τζον Κιτς. Το ποίημα του ίδιου του Ροσέτι με τίτλο "The Blessed Damozel" αποτελούσε μίμηση του Κιτς, και έτσι ο Ροσέτι πίστεψε πως ο Χαντ ίσως συμμεριζόταν τα καλλιτεχνικά και λογοτεχνικά του ιδανικά. Μαζί διαμόρφωσαν τη φιλοσοφία της Προ-Ραφαηλιτικής Αδερφότητας. Ο Ροσέτι ενδιαφερόταν πάντα περισσότερο για τα μεσαιωνικά παρά για τα σύγχρονα στοιχεία του κινήματος αυτού. Είχε δημοσιεύσει μεταφράσεις του Δάντη και άλλων Ιταλών ποιητών του Μεσαίωνα, και προσπαθούσε να 

Ωστόσο, οι πρώτοι πίνακες του Ροσέτι χαρακτηρίζονται από το ρεαλισμό του Προ-Ραφαηλιτικού κινήματος (όπως οι πίνακες "Girlhood of Mary, Virgin" και "Ecce Ancilla Domini" ). Αργότερα, άρχισε να προτιμά περισσότερο συμβολικές και μυθολογικές εικόνες, παρά ρεαλιστικές. Αυτό ισχύει και για την μεταγενέστερη ποίησή του.

Αν και είχε την υποστήριξη του Τζον Ράσκιν, η κριτική προς τους πίνακές του τον έκανε να αποσυρθεί από τις δημόσιες εκθέσεις, και να στραφεί προς την πώληση των έργων του σε ιδιώτες. Τα έργα του της δεκαετίας 1850 ήταν εμπνευσμένα από ποιήματα του Δάντη Αλιγκιέρι, όπως το La Vita Nuova (το οποίο ο Ροσέτι είχε μεταφράσει στα αγγλικά) και από το βιβλίο του Τόμας Μάλορι Morte d'Arthur. Το όραμά του σχετικά με τους μύθους του Αρθουριανού κύκλου και το μεσαιωνικό σχέδιο ενέπνευσε και τους φίλους του εκείνης της εποχής, Ουίλιαμ Μόρις και Έντουαρντ Μπερν Τζόουνς.

Αυτές οι εξελίξεις προκλήθηκαν από γεγονότα της προσωπικής του ζωής, και συγκεκριμένα από τον θάνατο της συζύγου του Ελίζαμπεθ Σίνταλ, η οποία είχε πάρει υπερβολική δόση λαβδάνου, όταν το παιδί της γεννήθηκε νεκρό. Ο Ροσέτι υπέφερε από κατάθλιψη, και έθαψε το μεγαλύτερο μέρος των αδημοσίευτων ποιημάτων του στον τάφο της στο Κοιμητήριο Highgate. Εξιδανίκευσε την εικόνα της ως Βεατρίκη του Δάντη σε αρκετούς πίνακες όπως στη "Ευτυχισμένη Βεατρίκη" ("Beata Beatrix").

Αυτοί οι πίνακες επρόκειτο να αποτελέσουν μεγάλη επιρροή στην διαμόρφωση του κινήματος του Ευρωπαϊκού συμβολισμού. Η απεικόνιση των γυναικών ήταν σχεδόν μανιωδώς στυλιζαρισμένη. Είχε την τάση να απεικονίζει την νέα ερωμένη του Φάνι Κόρνφορθ ως την επιτομή του ερωτισμού, ενώ μία άλλη ερωμένη του, την Τζέιν Μπέρντεν, σύζυγο του συνεργάτη του Ουίλιαμ Μόρις, ως αιθέρια θεά.

Το 1871, μετά από παρότρυνση των φίλων του, ο Ροσέτι ανέσυρε τα ποιήματά του από τον τάφο της γυναίκας του και τα δημοσίευσε. Η δημοσίευσή τους δημιούργησε αντιπαραθέσεις, καθώς πολλοί θεώρησαν ότι χαρακτηρίζονταν από υπερβολικό ερωτισμό και αισθησιασμό.

Προς το τέλος τη ζωής του, ο Ροσέτι είχε να αντιμετωπίσει το πρόβλημα του εθισμού του στα ναρκωτικά και την δική του πνευματική αστάθεια, που χειροτέρευε από την αντίδρασή του στην σκληρή κριτική προς τα ποιήματά του που είχε ανασύρει από τον τάφο της γυναίκας του. Πέρασε τα τελευταία του χρόνια απομονωμένος. Πέθανε στο Κεντ της Αγγλίας.

από 

Βικιπαίδεια

https://www.wikiart.org/en/dante-gabriel-rossetti

Κυριακή 9 Μαΐου 2021

Για τη Γιορτή της Μητέρας

Honoré  Daumier 1808-1879


Η μάνα μου δεν έλεγε αλήθεια πάντα"

Κείμενο από την αραβική λογοτεχνία- του Abbas Mahmoud al Akkad


Η μάνα μου, μού είπε ψέματα οχτώ φορές

Αυτή η ιστορία ξεκινάει με τη γέννηση μου - ήμουν μοναχογιός μιας οικογένειας πολύ φτωχής.

Δεν είχαμε ούτε τα απαραίτητα για να καλύψουν τις ανάγκες μας…

Όταν καμια φορά βρίσκαμε λίγο ρύζι για φαγητό

Η μάνα μου, μού έδινε το μερίδιό της και μου έλεγε, 

ενώ κένωνε Το πιάτο της στο δικό μου:

Φάε αυτό το ρύζι παιδί μου, εγώ δεν πεινάω…

Αυτό ήταν το πρώτο της ψέμα…

Όταν μεγάλωσα λίγο, η μάνα μου πήγαινε, αφού τελείωνε με τις δουλειές του σπιτιού,

Στο διπλανό ποτάμι για ψάρεμα, με την ελπίδα να πιάσει ένα ψάρι για να με βοηθήσει

Στην ανάπτυξη του σώματός μου - κι όταν μια φορά έπιασε δύο ψάρια,

Έτρεξε στο σπίτι και ετοίμασε το φαγητό και έβαλε τα δυο ψάρια μπροστά μου

Εγώ άρχισα να τρώω το πρώτο ψάρι κι αυτή έτρωγε ότι περίσσευε από το κρέας και τα αγκάθια,

Η καρδιά μου ράγισε γι` αυτήν, της έβαλα το δεύτερο ψάρι μπροστά της να το φάει

Αυτή όμως μου το επέστρεψε αμέσως λέγοντας:

Φάγε παιδί μου και το δεύτερο ψάρι… δεν το ξέρεις ότι δεν μ` αρέσουν τα ψάρια...

Αυτό ήταν το δεύτερό της ψέμα

Όταν μεγάλωσα, έπρεπε να πάω σχολείο, αλλά λεφτά δεν είχαμε γι` αυτό…

Η μάνα πήγε σε έναν έμπορα και έκλεισε μαζί του μια συμφωνία

Να γυρνάει στα σπίτια και να πουλάει τα ρούχα στις γυναίκες.

Ένα βροχερό βράδυ η μάνα μου άργησε στη δουλειά της

Πήγα έξω στους γύρω δρόμους να τη βρω

Την βρήκα να κουβαλάει τα εμπορεύματα και να χτυπάει τις πόρτες

Της φώναξα: μάνα ας επιστρέψουμε στο σπίτι, είναι πολύ αργά και κάνει πολύ κρύο

Μπορείς να συνεχίσεις τη δουλειά το πρωί…

Αυτή χαμογέλασε λέγοντας: μα δεν είμαι κουρασμένη παιδί μου…

Αυτό ήταν το τρίτο της ψέμα…

Μια μέρα είχα τις εξετάσεις του τέλους της χρονιάς, η μάνα μου επέμενε να έρθει μαζί μου...

Εγώ μπήκα στην τάξη, ενώ αυτή με περίμενε στον καυτό ήλιο…

Όταν βγήκα με αγκάλιασε με στοργή και αγάπη και μου έδωσε ευχή για καλή επιτυχία

Μαζί της βρήκα ένα ποτήρι με κρύο χυμό, το ήπια μέχρι που ξεδίψασα..

Παρόλο που η αγκαλιά της μάνας μου ήταν πιο κρύα και πιο ασφαλής.

Ξαφνικά κοίταξα τη μάνα μου και είδα το πρόσωπό της να ιδρώνει από την πολλή ζέστη,

Αμέσως της έδωσα το ποτήρι λέγοντας: πιες μάνα

Αυτή μου απάντησε: πιες εσύ παιδί μου, εγώ δεν διψάω…

Εκείνο ήταν το τέταρτο ψέμα που μου είπε…

Μετά το θάνατο του πατέρα μου έπρεπε να ζήσει ως χήρα και μάνα

Με όλες τις ευθύνες του σπιτιού,

Τώρα πια έπρεπε αυτή να ικανοποιήσει όλες τις ανάγκες μας.

Η ζωή μας έγινε πιο δύσκολη, υποφέραμε από πείνα,

Ο θείος μου έμενε δίπλα μας, ήταν καλός άνθρωπος, μας βοηθούσε με όσα μπορούσε

Όταν οι γείτονες είδαν την κατάστασή μας, πρότειναν στη μάνα μου να ξαναπαντρευτεί έναν άντρα

Για να μας βοηθήσει, αφού ήταν ακόμα μικρή

Αυτή όμως απέρριψε την ιδέα λέγοντας τους:

Δεν έχω ανάγκη για αγάπη..

Εκείνο ήταν το πέμπτο της ψέμα…

Όταν τελείωσα τις σπουδές μου και αποφοίτησα από το πανεπιστήμιο, βρήκα μια δουλειά

Αρκετά καλή, και πίστεψα πως είχε έρθει η ώρα η μάνα μου να ξεκουραστεί και να αναλάβω εγώ τα έξοδα του σπιτιού,

Εκείνη τότε δεν είχε τη δυνατότητα να γυρνάει στα σπίτια να πουλάει τα ρούχα,

Οπότε πήγαινε κάθε πρωί λίγα λαχανικά στην αγορά και τα πούλαγε

Όταν δεν ήθελε να εγκαταλείψει τη δουλειά, της αφιέρωσα ένα μερίδιο από το μισθό μου,

Η μάνα μου πάλι δεν πήρε τα λεφτά και μου είπε:

Παιδί μου, κράτησε τα λεφτά σου, εγώ έχω λεφτά που μου φτάνουν…

Ήταν η έκτη φορά που μου είπε ψέματα.

Μαζί με τη δουλειά μου, συνέχισα τις σπουδές ώστε να πάρω και μεταπτυχιακό…

Πέρασα και αυξήθηκε ο μισθός μου,

Η εταιρία στην οποία δούλευα μου έδωσε την ευκαιρία για εργασία στη Γερμανία, ένιωσα μεγάλη χαρά. άρχισα να ονειρεύομαι μια καινούργια και ευτυχισμένη ζωή,

Αφού ταξίδεψα και προετοίμασα το έδαφος,

Επικοινώνησα με τη μάνα μου και την κάλεσα να έρθει να ζήσει μαζί μου. Αυτή όμως, δεν ήθελε να μ` ενοχλήσει, έτσι μου είπε:

Παιδί μου, εγώ δεν έχω συνηθίσει τη ζωή της πολυτέλειας…

Αυτό ήταν το έβδομο της ψέμα..

Η μάνα μου μεγάλωσε και εμφάνισε καρκίνο,

Έπρεπε να είχε δίπλα της κάποιον για να την φροντίζει,

Μα τι να κάνω που ήμουν πολύ μακριά;

Άφησα λοιπόν τα πάντα και πήγα να την επισκεφτώ

Στο σπίτι μας την βρήκα καθηλωμένη στο κρεβάτι, αφού είχε εγχειριστεί

Όταν με είδε προσπάθησε να χαμογελάσει

Η καρδιά μου όμως είχε ραγίσει επειδή ήταν πολύ αδύνατη και πολύ αδύναμη,

Δεν ήταν η μάνα μου που ήξερα,

Τα κλάματα έτρεχαν από τα μάτια μου,

Η μάνα μου προσπάθησε να με παρηγορήσει λέγοντας:

Μην κλαις παιδί μου, εγώ δεν πονάω..

Αυτό ήταν το όγδοό της ψέμα,  Κι αφού μου τα `πε αυτά, έκλεισε τα μάτια της  και δεν τα άνοιξε ποτέ ξανά.


Ο πίνακας είναι του γάλλου ζωγράφου  Ονόρε Ντωμιέ (Honoré  Daumier 1808-1879)

Κυριακή 25 Απριλίου 2021

Κυριακή των ΒαΪων


Την άνοιξη δεν τη βρήκα τόσο στους αγρούς ή, έστω, σ'έναν Botticelli όσο σε μια μικρή Βαϊφόρο κόκκινη... " Οδ. Ελύτης



🎨
«Η Βαϊφόρος»: Τοιχογραφία από την κρύπτη στη Μονή Οσίου Λουκά, Στείρι Βοιωτίας
(Απόσπασμα από "Μύρισαι το Άριστον IV" Μικρός Ναυτίλος του Οδ. Ελύτη)

Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2021

Σαν σήμερα ... Θόδωρος Αγγελόπουλος

Θόδωρος Αγγελόπουλος (Αθήνα, 27 Απριλίου 1935 - 24 Ιανουαρίου 2012)

🎥 «Καμία ταινία δεν δίνει μηνύματα. Οι ταινίες που σέβονται το θεατή, είναι γεμάτες ερωτήματα – τις περισσότερες φορές, αναπάντητα. Η πραγματική λειτουργία μιας ταινίας είναι η συνάντηση δύο βλεμμάτων: του βλέμματος του σκηνοθέτη με το βλέμμα τού θεατή. Χωρίς τη συνάντηση αυτή των βλεμμάτων, η ταινία δεν υπάρχει. είναι απλώς σελιλόιντ.» … Θόδωρος Αγγελόπουλος

 🎬 1970 : «Αναπαράσταση». Σαρώνει τα βραβεία του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Βραβείο Ζώρζ Σαντούλ για την καλύτερη ταινία που προβλήθηκε στη Γαλλία το 1971. Καλύτερη ξένη ταινία στο Φεστιβάλ του Hyeres (1971). Ειδική µνεία της FIPRESCI (∆ιεθνής Ένωση Κριτικών Κινηµατογράφου) στο Φεστιβάλ Βερολίνου (1971). 

🎬1972: «Μέρες του ’36» Βραβείο σκηνοθεσίας και φωτογραφίας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Βραβείο της FIPRESCI στο Φεστιβάλ Βερολίνου (1972).

 🎬1974-75 : «Ο Θίασος». ∆εκατρία βραβεία. Στις Κάννες (1975) από τη FIPRESCI. Στην Ταορµίνα, στο Βερολίνο (Βραβείο ΙΝΤΕΡΦΙΛΜ), στο Λονδίνο (1979, Καλύτερη ταινία της χρονιάς), στην Ιαπωνία, στη Θεσσαλονίκη (1975, Βραβεία Καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, σεναρίου, Α αντρικού και Α γυναικείου ρόλου, ΠΕΚΚ). Καλύτερη ταινία της δεκαετίας 1970 – 1980 από την ένωση κριτικών της Ιταλίας. Ανάµεσα στις καλύτερες ταινίες στην Ιστορία του Παγκόσµιου Κινηµατογράφου από την FIPRESCI.


 🎬1977: «Κυνηγοί». Επίσηµη συµµετοχή στο Φεστιβάλ των Καννών. Βραβείο Καλύτερης ταινίας στο Φεστιβάλ του Σικάγο. Βραβείο της Ένωσης Τούρκων Κριτικών. 

1980: «Μεγαλέξανδρος». Χρυσό Λιοντάρι στο Φεστιβάλ Βενετίας, όπως επίσης και τα βραβεία της FIPRESCI και Cinema Nuovo στο ίδιο φεστιβάλ. Βραβείο της ΠΕΚΚ στη Θεσσαλονίκη.

 🎬1981: «Χωριό ένα, κάτοικος ένας» (διάρκεια 20′). Τηλεοπτική παραγωγή της ΥΕΝΕ∆. Αναφέρεται στην εγκατάλειψη του χωριού Νέα Σεβάστεια του νοµού Θεσσαλονίκης από τον τελευταίο του κάτοικο.

 🎬1983: «Αθήνα, επιστροφή στην Ακρόπολη». Μια διαφορετική Αθήνα. Της ιστορίας και του προσωπικού µύθου του σκηνοθέτη (διάρκεια 43′). Ποίηση: Σεφέρη, Λειβαδίτη. Μουσική: Χατζηδάκη, Κηλαηδόνη, Σαββόπουλου. 

🎬 1984: «Ταξίδι στα Κύθηρα». Βραβείο σεναρίου στις Κάννες. Κρατικά βραβεία Καλύτερης ταινίας, σεναρίου, Α ανδρικού ρόλου, Α γυναικείου ρόλου, σκηνογραφίας, Βραβείο Κριτικών στο Φεστιβάλ Ρίο ντε Τζανέϊρο (1984).


 🎬1986: «Ο Μελισσοκόµος».

 🎬1988: «Τοπίο στην οµίχλη». Αργυρό Λιοντάρι στη Βενετία. Βραβείο Φελίξ Καλύτερης Ευρωπαϊκής ταινίας.

 🎬1991: «Το µετέωρο βήµα του πελαργού». Επίσηµη συµµετοχή στο Φεστιβάλ των Καννών.

1992: Του απονέµεται το παράσηµο του Ιππότη της Λεγεώνας της Τιµής από την Γαλλική ∆ηµοκρατία.

 🎬1995: «Το βλέµµα του Οδυσσέα». Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ των Καννών καθώς και το π. Χρυσός Φοίνικας του Φεστιβάλ των Καννών, και το Prix Ecumenique. 

1999: Officier de la legion d’honneur, από τον Πρόεδρο της Γαλλικής ∆ηµοκρατίας. 1999: Docteur Honoris Causa, από το πανεπιστήµιο Universite Paris X Nanterre. 2001 Doctor Honoris Causa, από το Πανεπιστήµιο του Essex 2004: Doctor Honoris Causa, από το Πανεπιστήµιο «Stendhal-Grenoble3», Γαλλία 

🎬2004: “Τριλογία:Το λιβάδι που δακρύζει». Βραβείο της ∆ιεθνούς Ενωσης Κινηµατογράφου (FIPRESCI ) στην καλύτερη Ευρωπαϊκή ταινία για το 2004.

 🎬2008: “Η Σκόνη του Χρόνου”. Επίσημη συμμετοχή Φεστιβάλ Βερολίνου. 



🎬2011:" Η άλλη θάλασσα" Eίχαν ξεκινήσει τα γυρίσματα της ταινίας , που θα αναφερόταν στην ελληνική κρίση... 
24.1.2012 Στο περιφερειακό της Δραπετσώνας, κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας τον χτύπησε μία διερχόμενη μοτοσυκλέτα...

Τετάρτη 13 Μαΐου 2020

Music paintings by George Braque


                                                               Aria de Bach 1913

                                                                              Homage to J. S. Bach 1912-13

                                                                           Still life BACH 1912



    Μεταξύ 1908 και 1914 πολλοί από τους κυβιστικούς πίνακες του Georges Braque, έκαναν αναφορές στον Bach στους τίτλους τους, όπως «Hommage» à Bach '«Aria de Bach», «Still-Life Bach» κ.λπ.… Ο Μπράικ ήταν κλασικά εκπαιδευμένος βιολιστής και τμήματα βιολιών εμφανίζονται σε πολλά από τα «μουσικά» έργα του, ιδίως στους πίνακες του «κολάζ», όπου χρησιμοποιεί κατακερματισμένα κομμάτια. έξω από χαρτί με κόκκους ξύλου που προσομοιώνει το φινίρισμα των πραγματικών βιολιών. Το κατασκεύασμα του φούγκα είχε επίσης ιδιαίτερο ενδιαφέρον για αυτόν. Στους πίνακες του, τα αντικείμενα που παριστάνονται γίνονται ένα μουσικό κατασκεύασμα που υπάρχει και αλληλεπιδρά σε διαφορετικά επίπεδα μέσω σκιών, σχεδίων, χρώματος, όγκου, μάζας, γραμμής και βάρους, τα οποία ο θεατής πρέπει να ενσωματώσει σε μια σύνθεση, όπως ακριβώς ο ακροατής θα μπορούσε να αποδώσει παρόμοιες κατασκευές. στο Μπαχ.

















    "Δεν υπάρχει στην τέχνη παρά ένα πράγμα που αξίζει: αυτό που δεν μπορεί να εξηγηθεί", υποστήριζε ο Ζωρζ Μπρακ

    Georges Braque, (13 Μαΐου 1882 – 31 Αυγούστου 1963)
    Οι πρώτες καλλιτεχνικές σπουδές ξεκίνησαν στη Χάβρη, στη Δημοτική Καλλιτεχνική Σχολή της οποίας φοίτησε. Εκεί συνάντησε με τους Οτόν Φρίτζ (Othon Friesz)και Ραούλ Ντυφύ (Raoul Dufy) με τους οποίους συνέχισε τη φιλία του στο Παρίσι όπου εγκαταστάθηκε το 1902. Γνώρισε το έργο του Βαν Γκόγκ (Van Gogh) και παρακολούθησε μαθήματα στην Ακαδημία Υμπέρ (Academie Humbert) με συμμαθητές τους Φρανσίς Πικάμπια (Francis Picabia) και Μαρί Λωρανσέν (Marie Laurencin). Το 1903 παρακολούθησε για ένα μικρό χρονικό διάστημα το εργαστήριο του Λεόν Μποννά (Leon Bonnat) στη Σχολή Καλών Τεχνών όπου φοιτούσαν ήδη οι Φριτζ και Ντυφύ. Η αυστηρά ακαδημαϊκή διδασκαλία του Μποννά δεν προσιδίαζε στις αναζητήσεις του και εγκατέλειψε σύντομα τις σπουδές του.

    Έρχεται σε επαφή του με την πρωτοποριακή τέχνη της εποχής το 1905, όταν επισκέπτεται το Σαλόνι του Φθινοπώρου και βλέπει τα έργα του Ντεραίν και του Ματίς. Γνωρίζεται επίσης με μέλη του « Κύκλου για τη Μοντέρνα Τέχνη» («Cercle de l’ Art Moderne»). Εκθέτει για πρώτη φορά το 1906 στο Σαλόνι των Ανεξαρτήτων και ακολουθούν έργα με επιρροές από τους φωβιστές. Ο Απολλιναίρ τον συστήνει στον Πικάσο. Γνωρίζεται επίσης με τον γκαλερίστα Ντανιέλ-Ανρί Κανβάιλερ (Daniel-Henry Kahnweiller). Ταξιδεύει στο Εστάκ (Estaque) και εγκαταλείπει σταδιακά το χρώμα των φωβιστών, ενώ επηρεάζεται από το έργο του Σεζάν (Cezanne). Το 1907 βλέπει στο εργαστήριο του Πικάσο τις «Δεσποινίδες της Αβινιόν» και εντυπωσιασμένος ζωγραφίζει το «Μεγάλο γυμνό». Η οργάνωση των όγκων και η χρήση του χρώματος φανερώνουν τη συγγένειά του με το έργο του Πικάσο. Ζωγραφίζει τα πρώτα κυβιστικά έργα το 1908 μετά από ένα ακόμη ταξίδι στο Εστάκ, τα οποία θα εκτεθούν στην γκαλερί του Κανβάιλερ.

    Θα ακολουθήσουν οι νεκρές φύσεις με τα μουσικά όργανα που εγκαινιάζουν την περίοδο του αναλυτικού κυβισμού. Μέχρι το 1912 πειραματίζεται με τη χρήση γραμμάτων του αλφαβήτου στα έργα του και με την ανάμειξη άμμου στο χρώμα του. Στο διάστημα αυτό συναντιέται καθημερινά με τον Πικάσο. Και οι δύο καλλιτέχνες αρχίζουν να χρησιμοποιούν διάφορα εξωζωγραφικά υλικά στα έργα τους για να καταλήξουν στα έργα με κολλά και ζωγραφική. Οι πειραματισμοί τους θα συνεχισθούν μέχρι το 1914 που ο Μπρακ καλείται να υπηρετήσει στο γαλλικό στρατό. Ένα σοβαρό τραύμα στο κεφάλι θα τον αφήσει για μεγάλο διάστημα τυφλό. Θα ασχοληθεί και πάλι με τη ζωγραφική μετά το 1916, και μέχρι το 1918 θα συνεχίσει να δουλεύει στο πνεύμα του αναλυτικού κυβισμού. Τα επόμενα χρόνια οι διαστάσεις των έργων του μεγαλώνουν και ασχολείται για πρώτη φορά με τη χαρακτική.
    Στα μέσα της δεκαετίας θα υιοθετήσει ένα νεοκλασιστικό ύφος σαν απάντηση στο χάος που είχε δημιουργήσει ο πόλεμος. Θα ασχοληθεί επίσης με τη σκηνογραφία και την ενδυματολογία συνεργαζόμενος με τα «Ρώσικα Μπαλέτα» («Ballets Russes»). Το 1929 θα κτίσει ένα εξοχικό σπίτι στο χωριό Varengeville-sur-Mer της Νορμανδίας. Τα καλοκαίρια που περνά εκεί τον οδηγούν εκεί σε τοπία μικρού μεγέθους. Το μοτίβο των επαναλαμβανόμενων καμπυλόγραμμων περιγραμμάτων θα τον οδηγήσει στη μελέτη των αρχαίων ελληνικών αγγείων στο Μουσείο του Λούβρου. Το 1932 εικονογραφεί τη «Θεογονία» του Ησίοδου μετά από παραγγελία του Αμπρουάζ Βολλάρ (Ambroise Vollard). Σταδιακά η χρωματική του γκάμα μεταβάλλεται. Ξεκινούν οι σειρές έργων με θέμα το ατελιέ του και οι «Vanitas».

    Κατά τη διάρκεια της κατοχής ο ζωγράφος περνά ένα διάστημα απραξίας για να ζωγραφίσει στη συνέχεια εσωτερικά δωματίων ή νεκρές φύσεις χρησιμοποιώντας σκοτεινά χρώματα. Με την απελευθέρωση επιστρέφει στην Varengeville και λίγο αργότερα ασχολείται με την έγχρωμη λιθογραφία. Μέχρι το 1956 ολοκληρώνει εννέα σειρές έργων με θέμα το εργαστήριό του. Το 1953 καλείται να διακοσμήσει την οροφή της ετρουσκικής αίθουσας στο μουσείο του Λούβρου. Τα τελευταία έργα του είναι τοπία μικρών διαστάσεων με έντονη αναγλυφικότητα και ροπή προς την αφαίρεση.
    Δημιουργός του κυβισμού μαζί με τον Πικάσο, επηρέασε με τους πειραματισμούς του όλη τη μεταγενέστερη ευρωπαϊκή τέχνη.